Over de voorstelling

Twee jager-verzamelaars confronteren het publiek op uitdagende en humoristische wijze met de manier waarop de mens zich sinds de agrarische revolutie steeds dieper in de nesten heeft gewerkt. We zijn ten prooi gevallen aan een niet te stuiten uitbreidingsdrang, overbevolking en massaconsumptie. Dit brengt tal van problemen met zich mee zoals een te hoge werkdruk, verzamelwoede, uitbuiting, armoede, epidemieën. Zijn we echt zoveel beter af dan vroeger? Was de jager-verzamelaar die van alles iets kende en drie uur per dag vruchten ging plukken of eens op jacht ging met de mannen, zoveel slechter af dan de tweeverdieners van nu die zich kapot werken op een computer in een hoge toren met airco om hun hypotheek af te betalen?  Juist als de voorstelling één lange tirade lijkt te worden over het faillissement van de mens anno 2021, worden de personages zelf ingehaald door de tijd. Eén van hen laat zich de volgende zin ontvallen:"Ik heb toch liever niet dat je nog aan mijn vrouw zit" Hij opent hiermee een hoofdstuk over settelen, privacy, en de behoefte om iets voor zichzelf beginnen. Zonder het zelf door te hebben verandert hij daarmee niet alleen de loop van hun vriendschap onomkeerbaar, maar ook die van de mens in het algemeen. In een poging een bestaan op te bouwen als agrariër wordt hij steeds meer wat hij zelf verafschuwde, want door de wereld om hem heen naar zijn hand te willen zetten, graaft hij uiteindelijk zijn eigen graf.